Innerlijke vrede ontwikkelen in tijden van oorlog

 

Er woedt een oorlog in Oekranie en daarmee in Europa. Net als de meeste oorlogen een onnodige oorlog met enkel verliezers.

 

Een oorlog die dichterbij komt dan andere brandhaarden op de wereld, simpelweg omdat het ons thuiscontinent betreft met mensen die op ons lijken. Dit is nou eenmaal hoe nabijheid werkt. Hierdoor worden velen van ons eerder in het hart geraakt en geinspireerd tot actie. Zo rijdt een goede vriend van mij op dit moment naar de Poolse grens met een busje om mensen op te halen. Een hartverwarmende actie die voor een aantal mensen verlichting en hoop zal brengen. Nu zijn we niet allemaal zulke helden als mijn vriend, ik in elk geval niet.

 

We hoeven natuurlijk niet allemaal helden te zijn en kunnen elk op onze eigen manier iets doen, zo steun ik mijn vriend bijvoorbeeld financieel op zijn reis. Voor mij betekent het ook jou vandaag schrijven. 

 

Kritiek op de seculiere mindfulness is dat het teveel over het individu gaat. Ik en mijn problemen, ik en mijn geluk. Natuurlijk is het niet zo zwart wit en is onze individuele behoefte naar innerlijke vrede, gezond en veilig te zijn net zo belangrijk als die van ieder ander. Sterker nog, elke oorlog begint bij een individueel mens, in een hoofd, met een gedachte, op een plek waar geen innerlijke vrede heerst. De kracht van innerlijke vrede hoeft daarom ook niet onderschat te worden. Het klinkt vast simplistisch, maar ik ben er van overtuigd dat als Poetin zou mediteren een oorlog starten wel het laatste zou zijn waar hij aan zou beginnen.

 

Tegelijkertijd, als we enkel streven naar individueel geluk kan dat leiden tot collectief ongeluk, waarbij er enkel aandacht is voor onze individuele behoeften. 

 

Het is daarom de uitdaging en bij deze ook de uitnodiging om in onze individuele mindfulness beoefening de ander niet uit het oog te verliezen. Een simpele manier hiervoor is door aan het einde van een meditatie de aandacht naar het hart te brengen, eventueel begeleidt door een hand op het hart (dit helpt bij het activeren van de hormoonproductie oxitocine, dat ons het gevoel van verbondenheid geeft). De bevolking van Oekranie voor de geest te halen op een manier die voor jou werkt en een aantal wensen uit te spreken als een soort mantra. Bijvoorbeeld: dat jullie veilig mogen zijn, jullie gesteund mogen voelen en zijn, dat er snel een einde mag komen aan het lijden. Of iets soortgelijks en op het moment dat je iets van emotie ervaart dit er te laten zijn, je er voor te openen en er even bij te blijven. Ook als je niet mediteert kan je even een moment nemen om te verstillen en deze oefening doen.

 

Nu denk je misschien hoe helpt dit de mensen in Oekranie? Jouw meditatie leidt misschien niet direct tot verlichting van het lijden in Oekranie, maar jouw wensen creëren wel ruimte. Ruimte voor een gevoel van universele verbondenheid, voor compassie voor het lijden, ruimte voor het ontstaan van wijsheid en helderheid om iets bij te dragen, en openen het hart en maken daarmee als het ware het hart gereed om compassievol te zijn, ook als er een grote vluchtelingenstroom op gang komt die ons land bereikt. 

 

Als oorlog bij 1 persoon begint, kunnen wij daar vrede tegenover stellen, als collectief, te starten met innerlijke vrede en compassie. 

 

Liefs, Zohair